een klucht vol cowboys en huismutsen

Weer wat meer tijd om te ademen in het theater. De afgelopen week was de baas op vakantie. Dat was best even relaxt, ze is toch best stressie en laat ons heel hard werken. Zoals we weten. De afgelopen week hebben we de tuinen van het theater en het huis in orde gebracht. We hadden dozijnen planten gekregen van een overleden mevrouw die haar planten aan het theater afdroeg. Dat was eigenlijk heel lekker om in de aarde te wroeten in 20-25 graden en wat leven in de grond te brengen. Ik zal op verzoek trouwens wat foto's bijvoegen van de omgeving.
Othello ging goed en we hebben vanaf vrijdag weer 6 voorstellingen. Ik heb alleen m'n rechterarm/pols en beetje gemolesteerd door alle hoerige gevechten. Tijdens het tuinieren werd m'n arm steeds dikker tot ik 'm zaterdag nauwelijks meer kon bewegen en m'n linkerpols 2x in m'n rechter paste. Toen de baas en haar man terugkwamen van vakantie en mijn arm zagen begonnen ze panisch te doen dat ie gebroken zou zijn. Het was immers een 'ongeluk op de werkplaats', volgens mij bang voor ellende en 'sewen' als je 't mij vraagt. Toen zijn we naar 't ziekenhuis gegaan, maar 't was natuurlijk niet gebroken. Wel gekneusd en het bot is blijkbaar gekneusd. Ik kreeg een soort ding voor m'n arm om 'm recht te houden, omdat ik 'm niet de hele tijd hard moet bewegen, dan duurt 't blijkbaar heel lang voor 't over is. (IK heb m'n vader nog niet eens gesproken) Nu ja, ik hoop dat het vrijdag beter is, want dan word ik weer heen en weer geslingerd en op de grond gegooid door de mannen in Othello.
Ontzettend mannen- voorsteling is het. Het gaat vooral om macht, vechten en sex (buiten alle poezie, jaloesie en liefde om dan). Als ik tijdens de vechtrepetities, een uur voor elke (!!) show, boven zit te wachten hoor je de gallons testosteron overal afdruipen. 't Is nogal lachwekkend en tegelijkertijd een beetje...beangstigend: dit is dus wat al die mannen in zich hebben en op andere manieren uiten, aangezien slechts een klein percentagevan de mannen werkelijk vechten in het dagelijks leven. Ze vinden het zo fantastisch om oorlogje en moordenaartje op het podium te spelen! het is echt apart. En ze gaan ook ineens zo belangrijk en serieus doen...dat moet ook in het echte leven zo gaan. Die drang in te gelden op een bijna bestiale manier.
Ik heb ook een vechtbeest in me, want ik vind het leuk om te doen, op een of andere manier en ik kan niet wachten om een zwaard ter handen te mogen nemen. Ik denk eigenlijk dat iedereen dat wel heeft, elke man en vrouw. Er is alleen niet altijd plaats voor in de westerse maatschappij. Het is de zwarte kant waar we 't maar liever niet over hebben. Aggressie is not-done. Buiten het feit dat het gevaarlijk is. Maar iedereen heeft toch aggressie in zich, net als liefde of vreugde, of wat voor emotie dan ook?
Maar het wordt liever verborgen. Er is hier immers niet een echte noodzaak om te overleven d.m.v. fysieke gevechten, toch? Dus uit men het in het werk, verbaal en fysiek gezien door lichamelijke klachten... Misschien is het goed om alle aggressie er soms eens uit te raggen door oorlogje te spelen op een podium waarin je ook nog heel hard moet spelen dat het echt is! Wat wil je nog meer? Dan hoef je in het echt niet meer te vechten zou je zeggen.
Misschien wat voor Bush en consorten? Een workshopje stage-combat?

Het nieuwe stuk is volledig het tegenovergestelde. Een musical die ik steeds leuker begin te vinden omdat het zo apart is en niet de 'broadway' musical waar ik een hekel aan heb. Het is een beetje idioot allemaal, maar wel grappig. Ik leer er veel van. En alle muziek is meerstemmig op een manier die totaal niet voor de hand ligt. Het is moeilijk maar wel heel leuk om te leren. Het traint je gehoor heel erg. Als je een dissonante partij door de andere 4 partijen moet zingen is dat namelijk best lastig...
Ook veel dansen trouwens. Het vooral heel leukom te doen.

We hebben gister een nieuw stuk doorgelezen voor de zomer.
...
Ik was ontegenzeggelijk afschuwelijk teleurgesteld. Het was een afschuwelijk DOM stuk, een klucht. Het verkoopt blijkbaar goed, maar ik zag er de artistieke kant niet van in. Niet eens de humor die echt te stupide voor woorden was. Ik begin acuut te twijfelen aan wat ik hier kom doen. HEt meest belachelijke is nog dat ik waarschijnlijk gecast wordt als de kamermeid die 10 woorden in het stuk heeft omdat ze buitenlands is en geen engels kan. Ik zal hier altijd de buitenlandse blijven...

STOM!

Gelukkig zit ik in een onwijs leuke versie van jungle book, bewerkt door een 11-jarig genie (het is ONGELOOFLIJK wat dit kind kan, hij is heel goed en wordt beroemd, dat is zeker). En er komen kinder/volwassen voorstellingen van Romeo en Julia en Midsummernight's dream. Daar focus ik me maar op. Die klucht wil ik vergeten.

Al heb ik soms het idee dat ik me in een klucht bevind. Het is chaos hier. En soms wil ik ontsnappen van iedereen. Ik werd deze week gek zonder auto. Ik wilde uit, weg, maar degenen met auto waren moe en zijn sowieso op zichzelf. Vandaag heb ik de hele dag in mijn eentje door Philadelphia gelopen en dat was heerlijk. Soms wil ik even anoniem zijn en niet hoeven te praten. Toch ben ik steeds blij als ik de trein weer uitstap en vogels hoor en bloesem ruik. Wat ben ik ook een boeren huismuts...

Ik heb wat foto's van wat kinderen van Charlotte's Web toegevoegd en nog wat anderen.

We krijgen volgende week een nieuwe jongen in huis. Het jong was hier afgelopen weekend en komt vrijdag terug. Hij is 19, komt uit het Texas waar de Ku Kux Klan nog bestaat (zit ie goed fout hier kan ik je zeggen, het miegelt hier van de zwarte mensen). De jongen praat over rifles, cowboys en z'n affaire met een 40-jarige vrouw.
Ik weet niet hoor, maar...wat moet dat hier?!? Hij heeft hard in de kop zitten dat ie beroemd wil worden en hij staat onwijs hoog aangeprezen, maar ik heb nog niets gezien.
Oh, ik heb natuurlijk niet verteld over de andere nieuwe man hier. HIj is 26, heeft filosofie gestudeerd en politicologie, is een schrijver en wil nu in het theater ondergedompeld worden als regisseur/schrijver en een beetje acteren. Hij is van Iraanse afkomst, opgegroeid in Canada en heeft het mooiste gezicht dat ik hier rond zie lopen. Hij is een beetje overweldigd door alles hier. No shit...

Goed. Ik ga zo naar bed. Ik wens jullie alle liefde vanuit Rose Valley en we schrijven/bellen/mailen.
Oh ja. als je skype hebt kun je mij vinden onder: marilienmogendorff
Ik weet niet wie er allemaal skype heeft, maar het is leuk om af en toe te bellen!!

veel liefs
Marilien