Othello

"But I will wear my heart upon my sleeve
For daws to peck at: I am not what I am."

De intensiteit van dit dramatische werk van master Shakespeare weerklonk in ons activiteiten van de afgelopen weken. Dag in dag uit was gevuld met repetities voor zowel Othello als de kindervoorstelling Charlotte's Web, een theaterversie van een kinderboek. Nog nooit had ik het zo druk. 12 a 13 urige werkdagen met een uur pauze per dag. Ik voelde me een slaaf, terwijl ik nog steeds 50% van de tijd niet het gevoel had te werken, maar alleen maar te leren te doen wat ik het leukste van de hele wereld vind.
De kindervoorstelling was vooral slopend. Drie uur durende repetities per dag met 25 kinderen. Die kinderen zijn allemaal fantastisch, zelfs met de meest onhandelbare kinderen vind je uiteindelijk een manier om leuk mee om te gaan (al lijkt dat soms een onmogelijke puzzel). Vooral belangrijk om niet met je te laten sollen door die kids heb ik ondervonden, te begrijpend en aardig doen maakt hen vaak alleen maar lastiger.
We hadden zaterdag de premiere van Charlotte's Web. Het leek wel een bevalling, maar het ging aardig. Al zaten de liedjes zelfs 's nachts nog in mijn hoofd.

De premiere van Othello was vrijdag...
Een godse ander verhaal. We hadden weken van repetities gehad vol vechten, jaloezie en barstende liefdesbomen toen we de laatste week elke avond een doorloop hadden van het hele stuk. Toen realiseerde ik me pas echt wat een extreem drama dit is en wat een energie er van zo'n suk af stormt. Het begint vrij rustig, maar als een soort ziekte lijkt de jaloezie, de wanhoop en aggressie om zich heen te grijpen om vervolgens de helft van de personages te vermoorden en de andere helft te verminken.
Bij de buiging, tijdens het aplaus voel je hoe de acteurs allemaal een toontje lager zingen en het publiek verslagen in hun stoelen zit. Waarom doen we dit dan vraag je je af? Niets vrolijks aan... Toch is het onvoorstelbaar en prachtig wat er gebeurt. Je raakt mensen die dan onder de indruk zijn van het verhaal en zich ineens met dingen in het stuk naar voren komen identificeren.
Ik speel de 'duke', een apart verhaal, kom ik later op. Maar mijn grootste, meest interessante rol is Bianca, de prostituee. Een klein rolletje die deze regisseur heeft getransformeerd in een grotere rol waarin ik de helft van mijn podiumtijd sta te hoeren i.p.v. te praten. Als Cassio's geliefde loop ik als een verliefde idioot achter hem aan maak ik alle vrouwen jaloers, behalve Desdemona en de mannen gek. Een absurd contrast met het pure en zoete van Desdemona die nooit voorbij de onschuldige kus met Othello komt.
In het begin voelde ik me ongemakkelijk in deze rol. Hoewel ik best kan flirten ging dit me toch een beetje ver hoor, die regisseur (ze is een vrouw overigens) vroeg maar om meer. Uiteindelijk heb ik m'n weg erin gevonden en is het de leukste rol die ik in het stuk zie.
Jaloers dat ze wordt, die Bianca, en kwaad! Ze zegt tenminste wat ze denkt, dat kun je van de andere karakters niet zeggen. Toch valt ze als een mak lam telkens voor de stoere soldaat Cassio die met zijn laffe bek niet voor een prostituee durft te kiezen. Nu is hij natuurlijk ook met veel belangrijkere militaire zaken bezig...

Goed, het spelen van een man vond ik een marteling. Ik voelde me zo'n ontzettende nepper. Ik had geen idee hoe ik dat echt moest maken. In het begin dacht ik dat ik het dan maar zo minimalistisch mogelijk moest gaan spelen, maar dat slaat helemaal nergens op. Uiteindelijk hielp de regisseur me over mijn schaamte en ongemakkelijkheids barriere en nu voel ik me er beter in. Ik ben geen man, maar ik kan wel iets mannelijks laten zien en mijn kostuum helpt me erg. Ik gebruik een aantal trucs, gebruik de laagste tonen in mijn stem en breng mijn autoritaire kant naar voren. Gelukkig was het publiek positief over deze rol. Iedereen wist dat ik een vrouw was, maar het maakte niets uit, want ze vergaten het omdat ze naar een man keken. Wat voor betere reactie kan ik hierop krijgen? Een last van m'n schouders, want ik voelde me een idioot.
Ik doe het gewoon. Dat moet ik hier sowieso de hele tijd. Niet zo half gaan twijfelen en moeilijk doen, maar BOEM, gewoon doen en niet zeiken. Ik leer me wel in 1000 verschillende manier te buigen om dingen voor elkaar te krijgen. Wat een flexibiliteit...wie heeft er nog yoga nodig?
Ik wel eigenlijk... Ik heb soms echt te weinig tijd voor mezelf en mijn lichaam. Dan kom ik in een routine dat ik ga hardlopen en yoga om vervolgens binnen twee weken weer totaal geen tijd voor wat dan ook te hebben. En kan weer opnieuw beginnen.
Tja...
Ik merk vooral dat het trainen van je lichaam belangrijk is omdat het voortdurend gebruik. Wat moet ik zonder mijn lijf als een hoer? En al het gevecht kan ik pas goed doen als ik getraind ben.
Dat is trouwen fantastisch, al die gevechten met zwaarden, en de catfights waar ik in zit, moeten worden geleid door een choreograaf. Elke beweging die een beetje gevaarlijk kan zijn wordt door de vechtchoreograaf. De vrouw die mij aan mijn haar trekt, de wilde dronken beweging van mijn geliefde als ik zijn buurt sta. Het gepassioneerde gevecht waarin ik Cassio sla en stomp als een wijf en het laatste...de scene waarin ik word aangerand en als een stuk stront op de grond word gesmeten door de walgelijke Iago. WALGELIJK! Het is zo vreselijk!
Het is toneel, het is niet echt.
Als is het soms echt echt in zo'n moment. Het is heel vreemd. Het is een soort andere realiteit die je daar met z'n allen staat te creeren op het podium die soms net zo realistisch is als iets anders. Ik snap niet helemaal hoe het werkt, maar mensen identificieren zich ook met al die dingen, herkennen zich erin.
Dat zie je als na een voorstelling mensen huilend naar buiten komen. Of naar mij toe komen en zeggen dat ze om me moesten lachen, maar zo bang waren toen ik in mijn laatste scene wordt aangerand. Of 3x deze reactie, je lacht je rot: een jongere en twee oudere vrouwen die zeggen dat iedere vrouw een hoer in zich heeft en dat ze zo'n rol wel eens zouden willen spelen. "Dat kan toch in het echte leven niet!" Dan ben ik blij dat hun speelse en sexuele kant even geraakt is. WEet jij veel wat voor effect dat heeft. Misschien laait de relatie met hun man weer op ofzo?
Of een nieuwe carriere...;)
Ik vind het leuk om te doen, maar ben blij dat ik aan het einde van de avond mijn spijkerbroek en shirt zonder decolete aan kan trekken.
We zijn gister begonnen met de repetities voor een nieuwe voorstelling, een soort musical. Het komt mij ietwat idioot over, maar ook wel leuk.
We zullen zien.

Dit was weer lang....
ik hoop dat alles goed gaat en ik zoals altijd hoor ik graag van jullie om te weten of nederland nog leeft.

veel liefs
Marilien
P.S. ik zal wat foto's bijvoegen al lukt het niet helemaal nu zie ik... Ik zal deze week nog wat meer foto's plaatsen, want dit schiet niet echt op...