De Henna Hoer

Mijn hemel! Worden wij even lekker snel groot in die Oosterse wereld door al haar oplichtlustige Marokkanen met hun diepzwarte ogen. Het is echt idioot hoe overspoeld je hier wordt door opdringerige mensen die je geld afhandig willen maken. Of liever: mensen die hun handen, zakken en monden willen vullen met onze Westerse euro’s. Ik heb bijna de neiging om te zeggen: “groot gelijk!”. Beetje jammer alleen dat wij, naïevelingen, ons zo opgelaten en bezwaard voelen als we weer eens niet weten hoe te reageren op die armoede. Dit maakt ons tot gewillige, makke prooidieren die de bevolking hier al van tientallen meters aan zien, horen en voelen komen; hun sensoren zijn ingesteld op ons, wij leveren immers wat op.
Wij zijn in Marakech. Tegen onze plannen in lieten we ons meevoeren door de samenloop van omstandigheden die ons op de trein hier naartoe vervoerde. Vanochtend wilden we Casablanca nog ontdekken, maar toen we door de stinkende en rottende bendes ons een weg baanden naar de Mohammed II moskee wered het romantische beeld van de medina danig verstoord. De stervende en al dode katten lagen op elke straathoek, net als allerlei ongedierte en rottend vlees. De lucht was verstikkend en de hemel was bewolkt. Aangekomen bij de moskee waren de bakken met geld die zichtbaar in dit protserige gebouw waren gestoken een bitter contrast met de weg die we daarvoor hadden afgelegd; de scheiding tussen arm en rijk was schrijnend aanwezig. We stonden te kijken naar alle mozaïeken en hoorden niet veel later dat we een paar dagen eerder hadden moeten reserveren voor een toeristische tour voor niet-mohammedanen. Daar stonden we met ons goeie gedrag en bedekte lijven teleurgesteld voor ons uit te staren. Het was pas tien uur ’s ochtends en enigszins beduusd besloten we de stad te verlaten om langs de kust naar het zuiden te trekken.
We haalden onze rugzakken uit het hotel en namen een ‘petit-taxi’ naar het treinstation ‘Casa Voyageurs’ om te zien dat we de trein naar het zuiden, op tien minuten na, gemist hadden. De trein naar Marakech ging twintig minuten later. We besloten ineens om dan maar richten de woestijn te trekken het hete Marakech aan te doen.
Drieëneenhalf uur in een trein waarin het, naarmate we verder het land in trokken, steeds heter werd. In Marakech werden we meteen onder vleugels van taxichauffeur Nouradin meegenomen naar de stad. Zijn vrolijke Franse gebrabbel was aanstekelijk, maar toen hij zijn nummer aanbood om ons de stad te laten zien begreep ik dat er dubbele bedoelingen waren, welke kant die ook op zouden gaan. Daar begon het: het grote wantrouwen naar de intenties van de Marokkanen. Bij alles hebben we het gevoel te worden opgelicht, en misschien is dat ook wel zo. De klassieker van de ‘Henna hoer’ zullen we in ieder geval niet meer vergeten.
Verdwaasd liepen we over het Djah el-Fnah plein in Marakech vol slangenbezweerders, acrobaten en gnawa-muzikanten. Voor we het wisten baanden we ons een weg door de leren slipper, geschilderde schalen en kleurige kruiden van de medina. Toen we vol nieuwe indrukken niet veel later weer op het plein stonden zag de Henna-hoer ons van een afstand en sprintte op ons af om mijn hand volledig vol te rotzooien met henna. Ik dacht nog: “oh wat leuk, Bou had het er nog over dat hij het leuk vond als ik dat een keer zou doen, henna”. Ze zei dat dit kleine stukje gratis was, praatte verder niet over de prijs en sleurde mij naar haar krukje waar zij mateloos geroutineerd de ene bruine henna krul na de andere tevoorschijn toverde. Ik weerhield haar ervan om mijn linker arm van vingertop tot schouder aan beide kanten te bevuilen. Het kriebelde, maar ik wilde ook de prijs laag houden. Na vijf minuten was ze klaar en vroeg ze brutaal om 250 Dirham (25 euro)! Met open mond keek ik haar aan en vroeg ik in het Nederlands of ze helemaal gek geworden was. In het Arabisch antwoordde ze iets beslists. Ik ging toen maar in het Frans met haar in discussie, maar legde het als onervaren afdingster genadeloos af door het schuldgevoel dat ze me aansmeerde. 150 Dirham kon ze in d’r zak steken. Ik betrapte haar ook op een klein smuikje op haar gezicht toen ik me later al weglopend omdraaide. Aarzelend lieten we het gevoel beroofd te zijn toe. Elke tien meter kwam er een nieuwe dame met een hennaspuit op ons af die ons liefelijk en hoerig om een hennacreatie smeekten. Ik vroeg er aan een aardige henna’ster hoeveel een tekening als de mijne kostte. Toen ze zei dat zij daar 20 Dirham voor vroeg ging het gevoel beroofd en misbruikt te zijn volledig los. Nog steeds lig ik hier verbouwereerd te wezen vanwege haar, die we sissend ‘de Hennahoer’ zijn gaan noemen. Al voel ik me eerder een kwetsbaar en naïef meisje dat om de tuin is geleid door haar pooier. Het is duidelijk dat dit anders moet en dat ik afdingkwaliteiten moet zien aan te meten…
Ach, al doende leert men, zeggen we rechtpratend wat krom is maar tegen elkaar. De Hennahoer staat in ieder val in ons geheugen gegrift. Waarschijnlijk langer dan de sierlijke oranje strepen op mijn linker onderarm. Morgen weer nieuwe kansen in deze Oosterse jungle: special price for you, you’re my friend.