De engelen van San Francisco

Dit is een vrij lang verhaal... Als je de korte versie wil: scroll dan naar beneden, naar de KORTE VERSIE.

lang verhaal:

Na drie geweldig leuke weken in New York, LA, Covina, Irvine, Santa Barbara en het mooie Ojai vertrok ik een beetje zenuwachtig naar San Francisco. IN San Francisco kende ik van te voren wel een paar mensen, maar geen van hen kende ik echt goed. Bovendien kwam ik met een missie: tijd besteden aan mijn theatrale passies, laten we het acteren noemen. Zou ik dat waar kunnen maken? En waar zou ik moeten logeren, een kamer huren of een hostel???

Het begon zondag. Ik reed met mijn twee nieuwe vrienden Jesse en Ron naar San Francisco (het eerste stel engelen op mijn weg naar SF). Ik had hen ontmoet via Sam, tijdens een feestje in Irvine. Het zijn hele leuke kerels met wie ik voornamelijk hard moet lachen, daarnaast zijn ze bijzonder aardig. In de auto bekroop me echter het idee dat ik naar grote onbekendheid afreisde waarin ik mensen zou ontmoeten die ik 4,5 jaar niet had gezien, onderdak moest vinden, theaterlessen zou zoeken en aan bikram yoga zou gaan doen... Goed... Hoe realiseren we dat?
GElukkig kon ik de eerste nacht bij Jesse en zijn vriendin Jamie logeren. Daarna zou ik wel verder zien. Ik mocht ook altijd bij Ron logeren als ik dat wilde.
Maandag zocht ik de jongen op die mij aan m'n theaterlessen zou helpen. HIj en zijn (vreemde) vrienden namen me mee op stap. Ik zal jullie het uitgebreide verhaal op dit moment besparen, maar het is erg lachwekkend. Laat ik dit zeggen: het klikte niet meer zo als het geval was toen ik in Santa Cruz was. Desalniettemin was het leuk/apart om elkaar weer te zien. Hij betaalde alles voor me en zorgde hij op een vreemde manier voor me. HIj deed vaag over de theaterlessen, ik had geen idee of hij me zou kunnen helpen. Mijn assertiviteit verdween ook volledig naar de achtergrond, ik klapte dicht en zei bijna niets meer. Ik wilde niet bij hem, noch bij z'n vrienden logeren en al helemaal niet voor 'een aantal weken'. En die andere mensen bij wie ik misschien kon logeren...mensen uit Santa Cruz...? Ik had geen idee hoe het daarmee zou gaan. Ik wist even niet meer hoe ik dit nou moest gaan fixen. Bovendien regende het zo dramatisch de hele dag dat ik doorweekt als een spons treurige gevoelens ontdekte. Toen ik 's avonds naar Jesse en Jamie wilde raakte ik de weg kwijt in het metro circuit van San Francisco, Berkeley en Oakland en belandde in mijn eerste dip, of liever, ontreddering. Niet dat dat erg was, ik had dit soort chaotische stressgevoelens al weken eerder verwacht. Het leek ook niet onoverkomelijk, ik kon ook altijd weer weg. Waarheen? Tja...geen idee..., maar weg kon ik altijd.
Ik voelde me bezwaard om weer een nacht bij J&J te logeren. Ik nam hun hele woonkamer in beslag waar Jesse ook sliep omdat hij Jamie niet met zijn verkoudheid wilde aansteken. Ik voelde me teveel, maar wist niet waarnaar toe te gaan. Ik kon een andere Santa Cruzer niet bereiken en...waar was ik in godsnaam? En wat wilde ik eigenlijk?

Toen kwam de yoga te voorschijn. Jamie blijkt een bikram lerares te zijn bij de school waar m'n leraren uit A'dam me naar toe stuurden! (er zijn er hier 10) Toevallig? Zij hielp me goedkoop een insider te worden. Bovendien kunnen we samen gaan en is zij niet zo'n extreme bikram freak die niets anders meer doet. Ze is gewoon geweldig, het klikt bizar goed, engel nummer 3.
Ik had absoluut geen zin om in een hoekje te gaan zitten en niet te weten waar naartoe te gaan, dus ging ik zelf maar m'n theaterlessen uitzoeken. Ik kwam immers met een missie, niet waar?
Er is een school, de Actor Theater Conservatory die professionele lessen geeft. Drie keer per jaar beginnen de lessen en toevallig deze week. Ik ging er naar toe, wetend dat de inschrijvings/selectie procedure ongeveer twee maanden is. Ik kwam net op tijd, een dag later had het niet meer gekund. Toevallig kwam de directeur, die de selectiegesprekken doet, langslopen en ik kon meteen een gesprek met 'm krijgen; zijn andere afspraak viel uit. Ik kon me nog inschrijven, er was nog 1 plek vrij...hij zou 't voor me reserveren. Het voelde goed, maar toch nam ik de bedenktijd van een dag die ik kreeg. De lessen zouden 10 weken duren! Ik wist helemaal niet meer zeker of ik nog wel wilde acteren. Past het nog wel bij mij? En, waar moest ik wonen?
Toen ik iets later aankwam bij J&J hoorde ik dat hun huisgenoot besloot voor twee maanden weg te gaan... Kamer vrij...ik mocht blijven zo lang ik wilde. Eigen kamer, badkamer en een grote huiskamer/keuken. Ze waren maar al te blij mij te kunnen helpen. Is er nog iemand die in toeval gelooft? Ik besloot te blijven. Dit was me allemaal te toevallig en het voelde goed. Als ik echt niet meer wilde acteren kon ik altijd nog weg.
Toen ontmoette ik Carrie, uit Santa Cruz, woont in SF. Wat leuk was dat! Helemaal gezellig. Alleen gaat zij over twee weken voor drie maanden naar Europa...beetje jammer. Maar we hebben nog even de tijd om leuke dingen te doen.
Ik wilde een fiets, want ik mis fietsen en ik wil niet elke keer in auto's bussen, trams, metro's etc. zitten. Carrie had een fiets voor me te leen... Dus ik fiets nu (met helm...) door SF.
Ik heb gister m'n eerste les gehad. Het was GEWELDIG!! Hoe kan het dat ik dit zo lang niet heb gedaan? HOe is het mogelijk? Hoe kon ik vergeten dat dit deel is van wie ik ben?
Maandag ga ik improvisatielessen volgen en ik ga misschien nog wat clown dingen doen en een film??? De jongen die me gouden theaterbergen beloofde blijkt me toch graag en goed te willen helpen. HIj is alleen een beetje vreemd... Ik heb dus van alles te doen en ik kan relaxen zoveel ik wil.
OH ja! NOg even een toevalligheidje...ik heb misschien een baantje... Toevallig vroeg er iemand aan Jamie of ze een leuke oppas voor twee kinderen wist... Het is nu de vraag of ze mij voor maar 10 weken wil en of ze me leuk vindt...
Goed. De engelen van San Francisco. Ze zijn me gunstig gestemd. Ik blijf hier nog wel even.
Ik heb een simkaart gekocht voor m'n telefoon, dus, ik ben nu part of the city. (001) 415 630 0098
t-mobile, ook hier...ik ben ben...of... Marilien (niemand kan dat hier uitspreken en iedereen maakt er een groot probleem van: just call me Marilyn)
Ik voel me trouwens ook vaak lang...een reuzin...vreemd he dat dat hier zo is? Al valt het hier in de stad wel mee...
OH, en het is hier nu heerlijk mooi en zonnig weer. Ik denk zo'n 18 graden, dus niet veel warmer dan in NL denk ik. De stad ziet er nu heel mooi en leuk uit. Ik zal foto's sturen. Het is namelijk echt bijzonder en niet echt Amerikaans.

Ok. Met mij gaat het dus goed. En met jullie? Laten jullie het wel weten? Ik heb nu ook heel makkelijk toegang tot internet, dus ik zie de berichtjes elke dag.

heel veel liefs
ik wens jullie ook wat engelen toe ;-)
Marilien

!!!KORTE VERSIE!!!

Het gaat goed. Ik zit in San Francisco, woon bij een heel leuk stel in de Haight Ashbury, een van de leukste wijken in SF. Ik blijf voor in ieder geval 10 weken om toneel te spelen en ik kan aan de lopende band yoga lessen volgen. Ik ken al een behoorlijke hoeveelheid leuke mensen en er zijn hier allemaal fantastisch leuke dingen te doen, mooie dingen te zien en te beleven.
Foto's komen de volgende keer.