magnolia's, prostituees en clowns

Het is een heftig leven hier, maar volgens mij vind ik steeds meer mijn plek en ik vind het gewoon steeds leuker. Ik moet zeggen dat ik de laatste maand een worsteling vond waarin soms zin had om een vliegtuig te pakken en het te laten voor wat het was hier, maar de laatste twee weken vind ik het eigenlijk leuk hier.
Niet iedereen is even gezellig hier en het is zwaar/druk werk. Er is altijd wat te doen en ik maak lange dagen waarin ik soms wel 3 banen te gelijk uitvoer. Ik denk dat ik tussen de 60-70 uur per week werk, gemiddeld. Er is dus weinig tijd voor uitstapjes en vrienden in andere plaatsen dan het theater.
Maar...ik ontmoet wel steeds meer mensen en er zijn eindelijk leuke vriendschappen aan de horizon die werkelijk wat met zich mee brengen. In het huis hier voelde ik me vrij ongemakkelijk, een groot deel van de tijd. Iedereen was erg op zichzelf en niemand leek zich erg voor mij te interesseren terwijl ik steeds contact probeerde te maken. Ik snapte er niets van en ik vond het frustrerend. Ik had gewoon leuke mensen nodig! En ik zat voornamelijk geld aan te vragen voor dit theater en alleen maar m'n hersens te kraken... Dus ik liep op een gegeven moment steeds te janken, vooral omdat ik ook heel moe was...
Maar nu...is het warmer, ben ik vooral aan het acteren, heb ik meer leuke uitjes en contacten met mensen en repeteren we veel voor Othello! Het is hard werken, maar toch ECHT het leukste wat er is. Times change. Mijn broertje Thomas kwam ook ineens langs omdat hij wedstrijden in Canada had en mijn vader komt ook even langs. Dat is wel grappig om mensen van het thuisfront te zien. Het is heel leuk en het geeft me ook reden om de buurt een beetje te verkennen; we hebben een auto gehuurd. Helaas heb ik wel echt weinig tijd en vooral Thomas was een beetje teleurgesteld dat hij echt 80% van de tijd zich alleen moet vermaken. Helaas kan het niet anders...
We hebben nu 2x per dag een kindervoorstelling over de geschiedenis van dit deel van Amerika. Het is deel van een onderwijs programma en een heel leuke manier voor die kinderen om over de geschiedenis te leren. Het is acteermatig niet heel interessant, laat staan diepgaand, maar ik leer veel op allerlei gebieden. We veranderen zo'n 10x van karakter omdat we door de geschiedenis racen als Indianen (met maskers en muziek), als slaven, soldaten, volksvrouwen etc. Het is leuk, we hebben er veel lol tijdens die show en de kinderen vinden het altijd fantastisch en hebben veel vragen.
Cinderella, Assepoester, is zo'n succes dat het verlengd is; het is elke zaterdag volledig uitverkocht en we hebben soms zelfs extra shows door de week. Het is echt heel erg leuk om te doen, en we worden steeds creatiever en gewiekster in de manier waarop we spelen. Dat is wel leuk om te zien en te doen.
Othello, is een onwijs interessant en leuk stuk om te doen. Ik heb dus 3 rollen en dat is best wel een...uitdaging, om al die 3 rollen goed te doen. Ze zijn klein, maar dat betekend niet dat het minder werk is. Ik ben een graaf...dat vind ik lastig, staat het verst van me af en daar hebben we nog niet echt aan gewerkt. Dan een clown...ben benieuwd, is erg leuk. En...als klapper op de vuurpeil...ben ik een heftige prostituee die alle mannen gek moet maken en verliefd is op een leger commandant... We hebben gister aan die rol gewerkt...haha... En het meest idiote was dat ik afgelopen woensdag voor het eerst Bianca, de hoer, ging repeteren, nog niet wetend wat ik precies met die rol ging doen. De regisseur hielp mij een handje en maakte het 10x hoeriger dan ik in gedachten had... En mijn broertje zat ernaast... Mijn god, ik voelde me vreemd...om het even simpel uit te drukken. "Could you seduce Cassio?...Yeah...like that, but, a little more like a prostitute...no...I mean, like a prostitute, not like Marilien, and use your space...and your legs and body and eyes. A little more..." Dus op een gegeven moment hing ik over de railing van de trap met m'n benen wijd, mijn haren wild en mijn borsten in het gezicht van mijn tegenspeler en ik dacht: "dit deel van je leven deel je ZEKER niet met BROERTJES!"
Natuurlijk moet je op dit soort momenten niet te veel nadenken en gewoon doen, maar toch...wat zeg je nou zelf? Ik zat toch een beetje aan m'n kleine broertje te denken hoor...
Toen mijn tegenspeler het er even van dacht te nemen nam en mij ook nog eens, op commando van de regisseur, ongeneerd overdreven bezoende, op twee meter van Thomas af...vroeg ik me af of dit pedagogisch wel verantwoord was... (Je blijft toch een oudere zus met verantwoordelijkheidsgevoelens, niet waar?!) Gelukkig vertelde hij dat hij op die momenten niet had gekeken...;)
Ik wist even niet hoe ik het had... Het is toch echt apart wat je allemaal op het toneel moet doen en wat je in het echte leven toch werkelijk niet bent, en dan heb ik het niet alleen over de hoer... Bijvoorbeeld de hysterisch jankende vrouw die haar man is verloren, de mannelijke krijger of graaf, een slang, een indiaan, een rechter, een clown, een hoer en dan ook nog het amerikaanse volkslied zingen over over slaven gospelen...
Het is echt een feest om al die mensen voor even te zijn, als je daarna weer terug kan naar jezelf. Dat leer je hier wel van moet ik zeggen. Je leert kennen wie je bent en wie je zeker neit bent. Daarnaast moet je ook nog eens switchen van de een naar de ander wat concentratie vraagt en ook dat je met je beide benen op de vloer blijft. Als je dat niet doet ga je zweven...en lachen en blijf je hangen in een rol. Je moet het er zo snel mogelijk weer uithalen en terug gaan naar je eigen realiteit. Ik word me er hier heel erg bewust van en het is eigenlijk wel leuk. Het maakt het juist het tegenovergestelde van zweverig en! Wat ik nogal een verademening vindt, is dat ik mijn eigen emotionele aard, die iedereen ongetwijfeld heeft gezien, gedwongen in banen moet leiden. Ik leer het kanaliseren en doen op momenten dat het nodig is en verder niet. En zo raak ik dat emotionele wel kwijt weet je...
Ik vind het wel relaxt eigenlijk... En het leukste wat er is.
Dan...is het hier toch wel echt prachtig hoor. ik zal even wat foto's maken van alle magnolia bomen die in bloei staan en al het andere hier.
Ok...ik moet nu weg, verder...
Maar laat me weten hoe het is. En...het spijt me, ik ben hier heel slecht in terugmailen en bellen en alles. Maar het is echt omdat ik bijna geen tijd heb voor mezelf of wat ook... Ik denk aan jullie allemaal en ik zal schrijven, al is het niet zo vaak.
heel veel liefs!!!
Marilien