storm

Eindelijk, storm.
Nou ja...
Men is hier hyper omdat er een sneeuwstorm wordt verwacht die gister al zou beginnen. Vanmiddag begon het, en het sneeuwt nog steeds. Terwijl de kenners mij waarschuwden voor gure ellende was het hier tot nu toe lente-achtig. De stoerste bloemen lieten zich hier langs de weg al zien, maar worden nu bruut ondergesneeuwd. Altijd dodelijk omdat te snel te doen he!

Storm.
De storm van het leven hier nam mij ook even mee sinds ik de vorige keer schreef. Mijn god... Druk kan ik je vertellen.
Het heftigste was de 'grant'-taak die ze mij hebben aangereikt. Bofkont die ik ben! Wat een onvoorstelbaar gigantische taak als je niet weet waar je mee bezig bent. Ik heb echt 8 dagen non-stop aan die ellende gewerkt. Ik werd erg gepusht om het af te maken onder het mom van "jij hebt echt gestudeerd, jij moet dan kunnen"... Pfff... lekker is dat.
Ik vond het eigenlijk wel leuk...'t is net een grote puzzel vol cijfers en verhalen die je bij elkaar moet rapen. Een gedoe, maar gelukt, nu maar hopen dat die $20,000,- binnen zijn. Dat is wel een bizar idee... We zullen zien. Ik ga dat meer doen dat soort dingen.

Verder ben ook drie assepoester voorstellingen verder en nog een hyper-amerikaans iets waarin ik zomaar in moest springen. Een voorstelling in een bejaarden tehuis over de geschiedenis van Amerika. Dat was echt bizar...sta ik daar een beetje Amerikaanse volksliederen mee te bleren... Die afwijzende houding van de meeste mensen naar de VS toe maakt dit nog idioter. Wij staan daar dan uit volle borst een geschiedkundige toestand op te lepelen om trots op te zijn, terwijl men zich nu steeds verder van de Amerikaanse mentaliteit wil verwijderen. Ik neem het dan maar voor kunst aan op dat moment en ga mee met wat er van me verwacht wordt. Binnen in giechel ik wel om dit soort bizarre situaties. Bijvoorbeeld: de situatie met het volkslied. Uhum...zij beginnen en ik kende de tekst niet eens, ik had 'm nooit gezien er werd soort van verwacht dat ik die wel mee kon zingen. Dus ik deed maar alsof ik het ken, m'n lippen vormden de onechte woorden van het lied ondersteund door de melodie die wij allen wel een beetje kennen. Ondertussen stonden al die oude-vandagen een-voor-een op om met rechter hand hun hart te drukken.
Daar kunnen voetballers nog iets van leren.
Het leukste aan dit evenement was dat die oudjes dolgelukkig waren met de voorstelling. Alsof er engelen in hun zaal geland waren kwamen ze ons bedanken en omhelzen. Ik was overweldigd door dit geemotioneerde publiek.
Een mensje van 96 kwam op me af en zij: "Boy can you shake! With your tall body...I used to be tall, but I certainly did never enjoy your grace. I had the time of my life, and I'm not lying!"
Het was vertederend.
Ik voelde me een CliniClown met mijn lange lijf (ik ben dus echt lang blijkbaar)

Oh ja, grappig detail. Ik kwam hier aan, drie weken geleden, en men dacht dat ik 6 feet 1 was. Zoiets als...1.85. Haha...en blond.
Men raakt hier in de stress door mijn naam. Ik weet niet meer wat ik moet doen...Zeg ik nou Marilien om vervolgens zonder twijfel te belanden in een fonetische les over Europese namen. Zeg ik Mary-Leen, maar dan voel ik me zo Amerikaans dat ik me een soort verrader voel. Of...Marilyn...dan doe ik m'n naam en destiny nog eer aan...
Mijn huisgenoten noemen me Leenz. M'n leraar noemt me Mad. Een leerling noemt me Maddix. En de kok, en vrij bizarre hippy vrouw die achter het Pippi Langkous huis woont, noemt me Inga. Voordat ik kwam wist ze alleen dat ik 'Dutch' was, 6'1 en blond. Conclusie: ik was Deens en heette Inga.

We zijn begonnen met een ander stuk, ook heel Amerikaans. En, god zij dan (!), met Othello. Ik ben de hoer, de graaf en de clown in het stuk. Ik heb nog nooit meerdere rollen in een echt stuk gespeeld. Ik vind het eigenlijk wel leuk.

Ik geef les op vrijdag op een Montessori school en op zaterdag zijn we bezig met een groep kinderen om een voorstelling te maken.

Ik leer veel. 't Is druk. 't Is leuk. 't Is hier ook raar...Ik moest en moet wel wennen. De mensen zijn niet helemaal fantastisch, maar ja...ook daaraan moeten we wennen. Ik mis een beetje een echte maat...zeg maar.

Ik schrijf zo nog iets, want er ies nieuws, maar 't is nu ochtend en dit schreef ik gisteravond. Ik stuur wat foto's ook

liefs
Marilien