eerste, inmiddels niet meer up to date verhaal

Dit was maandag...

Lieve allemaal,

Eindelijk even tijd om te schrijven! Mijn enige vrije dag in de week. De reden dat ik niet meteen mijn hele verhaal op internet heb gezet is omdat ik nog geen internet op mijn kamer heb en omdat ik het heel druk heb hier! Maar leuk druk, heel apart druk.

Een heel andere wereld ben ik hier binnen gestapt. Niets heeft het te maken met mijn drukke leven in Amsterdam dat extreem sociaal is en gesitueerd in een drukke, mooie, leuke stad.

Hier woon ik buiten de stad, in een houten pippi langkous huis, met een veranda, veel kamers en omringd door bomen en een gigantische tuin. Eigenlijk iets waar ik al god weet hoe lang naar verlang. Ik ben toch geen echt stadsmens, dat komt vast doordat ik ben opgegroeid in Lonneker, ‘tussen de weilanden’ zoals ik het altijd omschreef.

Maar goed, ik woon dus als pippi langkous in een mooie kamer (waarvan ik later foto’s zal sturen) met 5 anderen in dit huis. Drie andere ‘fellows’, mensen die hetzelfde doen als ik en in principe een jaar in het theater werken. En twee vrouwen van midden 50. Right… Een groep bizarre groep mensen. Ik kom later op hen terug.

Het theater (www.hedgerowtheatre.org) is een halve kilometer hier vandaan. En raad eens hoe we daar altijd naar toe gaan? Jawel, met auto’s… Djiezus…weinig lichaamsbeweging dus. Maar ook weer niet, want je rent je gek in dat theater, tijdens repetities en ik ga ook met Susie (een van de oude huisgenoten) naar de gym om rare lessen te nemen zodat ik nog even wat doe hier. Ik kan daar echt niet tegen hoor, om niets te doen een jaar lang.

Maar goed, het theater is oud, klein, mooi, stoffig een centrum van chaos, creativiteit en van jonge en oude getalenteerde mensen die maar een doel hebben: het theater zo goed mogelijk draaiende houden en zorgen dat er veel, vaak en goed wordt opgetreden. Er valt veel te leren, heel veel. En als ik wil kan ik volgens mij alles leren wat ik wil leren. Maar…het is druk, en chaotisch. Ik heb een enorme behoefte om de hele boel even lekker te reorganiseren en te ordenen. Kun je het geloven? De grootste chaoot aller tijden! Ik kom natuurlijk ook met een sociologisch/antropologische blik binnenwandelen en zie objectief wat er anders kan. Het liegt er niet om, dat alles wat anders kan… maar goed, alles kan altijd anders…

Ik hou me rustig.
Voorlopig…

Deze week stond in het teken van het leren kennen van nieuwe mensen en van het leren kennen van het theater. En…van mijn eerste voorstelling. Ik werd zonder pardon in de kindervoorstelling van Assepoester, Cinderella, geworpen. Er was al een maand voor gerepeteerd en ik moest het even in drie keer 2 uur leren… Ik was een beetje overweldigd door deze plotselinge verantwoordelijkheid die op mijn schouders kwam te liggen. Maar WAT COOL!!! Ik heb echt grote lol gehad en het is een FANTASTISCHE rol! Heerlijk om gelegitimeerd hysterisch te mogen doen. Ik kan het iedereen aanraden. Ik heb de rol van verwend en gemeen stiefzusje van assepoester. (serieus: hoe zou ik ook assepoester zelf kunnen spelen? Heilig boontje dat ze is…)
Zaterdag was de eerste voorstelling en de zaal zat vol, propvol kinderen. Ik kreeg ineens plankenkoorts…maar dat duurde een minuut of vijf. Ik sprong maar snel het podium op en wist natuurlijk weer meteen waarom dit het leukste is wat er is. Volgens mij begrijp je er niets van als je het nog nooit gedaan hebt, maar het is, voor mij, het heerlijkste wat er is.
Maar ook het repeteren is geweldig, weet je wat namelijk zo bijzonder is. Je ziet woorden op papier staan, pagina’s lang. En stukjes tekst die je uit je hoofd leert en dan zegt. Maar dat kan je op oneindig veel manieren doen, maar alleen jij geeft het de draai die het op dat moment krijgt. Als je die woorden op papier stopt in een levend mens komt er echt een zoete assepoester, of hysterische stiefzusje op het podium te staan. Het is wonderlijk. En dat doe je dan met z’n alle, het is altijd teamwork, in je eentje wordt het niets. Het is een bijzonder proces.

Het is hard werk. Het komt niet voor niets. Het vraagt veel aandacht, focus, energie en tijd. Ik ben dus druk en eerlijk gezegd alleen hier mee bezig. Ik denk weinig aan thuis, Nederland. Gelukkig, heimwee vind ik maar niets. Ik doe niets anders dan hier zijn, repeteren met mensen praten (bezoekers, acteurs, en ieder ander waar ik mee te maken heb), teksten leren, opruimen, dingen regelen etc. Ze hebben me ook de taak gegeven om ‘grants’ te regelen, fondsen, geld dus… Moet veel voor worden geschreven, onderzocht, gepuzzeld. Ik moet zeggen dat ik dat een leuk contrast vind om hier te doen.

Goed, ik kan eeuwig door blijven schrijven…maar ja…ik doe het wel weer stap voor stap. Ik zal wel weer schrijven als ik internet op mijn kamer heb. Deze week hoop ik.

Ik stuur een foto van Cinderella, die hier word verspreid op folders… Ja, ik heb het schaamrood op m’n kaken staan met die idiote pruik die scheef zit… Toch stuur ik ‘m maar even… Je mag lachen, altijd. Het is ook grappig en leuk.

Ik stuur ook even het verhaal wat ik in het vliegtuig schreef. Dat moet je maar lezen als je van m’n diepe gedachten houdt, anders laat je het lekker zitten. Ik weet het…ik schrijf veel, maar dat doe ik graag…dus ik kan moeilijk stoppen.

Ik ga het nu toch doen.

Ik hoor graag hoe het met jullie gaat. Ik hoop goed!!!

Veel liefs

Marilien